Ogród w stylu japońskim
Wyrafinowana kultura japońska wyrażająca się tak subtelnie w jej ogrodach została również rozpowszechniana w ogrodach Europy. Wybitnym tego przykładem jest ogród japoński we Wrocławiu urządzony pierwotnie jako ogród wystawowy w 1913 roku, aktualnie o powierzchni 3ha. Jest do dziś udostępniany dla zwiedzających. Jednak, podobnie jak w Japonii tak i w Polsce, ogrody tego typu to założenia wielkościowo małe. Przy ich założeniach niezbędna jest znajomość wielowiekowej tradycji, w której każdy jej element ma określone miejsce i znaczenie. Ma ścisły związki z kulturą, religią i filozofią życia. Surowe wybrzeże morza Japonii ze skałami i karłowatą roślinnością stanowiły inspirację dla twórców ogrodów. Miały one odwzorowywać w sposób symboliczny naturę i były jego miniaturą.
Jednym z elementów japońskiego ogrodu była rozległa perspektywa , dla której uzyskania stosowano elementy złudzeń, gdy np. większe okazy stawiano na pierwszym planie. Drzewa stanowiły główny akcent kompozycji, a szczególnie sosny, symbol siły i długowieczności. Ich korony, tworzone na podobieństwo niezwykłych form występujących w naturalnym środowisku surowego klimatu górskiego, były powyginane i posiadały dziwne kształty. Były formowane w układach asymetrycznych, np. w kształcie litery S lub w postaci poziomo ułożonych krążków 5. Krzewy formowane kuliście i półkoliście były dopełnieniem pejzażu. Mech na kamieniach i skarpach miał stwarzać wrażenie starości. Ogród musiał być atrakcyjny w różnych porach roku i dlatego sadzono głownie rośliny zimozielone iglaste i liściaste – kwitnące (azalie, rododendrony). W kompozycji ogrodu nieodzowne są naturalne kamienie polne, które, łączone np. w grupy, przedstawiały łańcuch górski.
Kamień i żwir stanowiły główne tło o bogatej symbolicznej wymowie. Miały stwarzać poczucie idealnego spokoju i służyły medytacjom. Symboliczne przedstawienie morza 6, rzeki ze żwiru z ukształtowanymi, przez ich grabienie, falami; kamienie usytuowane w układzie potrójnym – symbolizującym wszechświat – niebo, ziemię i człowieka i – tak jak tu – wyspy wiecznego szczęścia. Tradycja tzw. „suchych ogrodów” rozwinęła się szczególnie przy klasztorach i wzajemnie nakładała się na ogrody pejzażowe i ogrody herbaciane, w których pawilon 4 herbaciarni i, związany z nim rytuał picia herbaty, był głównym elementem ogrodowym. Nieodłącznymi stałymi elementami ogrodu były mostki 2 nad rzeczką z kaskadą wodną, latarnie 7 kamienne przy ścieżkach, pagody, bramki 1 akcentujące wejście. Całość ogrodu była zwykle otoczona płotem z drewna, bambusów – miał on harmonijnie dopełnić przestrzeń.
